De officiele viering van het Centenario begon om half negen met koffie en veel zenuwachtige koppies bij het personeel. Om kwart voor negen moest iedereen naar de zaal; toen iedereen zat, om negen uur, werden we kort toegesproken door Nathalie de Haan, een welkomstwoord met wat instructies; daarna kwam om 9:15 de koningin. Ze liep door een corridor naar voren, ongeveer twee meter van me vandaan. Het is grappig hoe sterk haar beeld is: ze ziet er precies uit als op TV, dat hebben ze erg knap gedaan. Na wat toespraken en een filmpje en een forum was het om half elf tijd voor een Brindisi, een aperitiefje, waarop Majesteit in een half uur 2 glazen dronk en met 30 mensen een geanimeerd gesprek hield. We stonden een paar meter ervanaf, maar ik moet zeggen dat het me eigenlijk niets deed, het is een gewone vrouw, met gewone kleren aan, heel veel armbandjes, een hoed die net niet paste bij haar jasje, schoenen gestoffeerd met dezelfde stof als het jasje, een soort sandalen die erg strak om haar enkels zaten. Ze maakte een professionele indruk door zo met iedereen geanimeerd te praten en er ook bij te lachen, heel losjes ging dat eigenlijk, het was een hele ontspannen atmosfeer in de ruimte, wellicht met name ook vanwege de manier waarop de staf van het N.I.R. met het hele gebeuren omging. Al met al leuk om eens meegemaakt te hebben, maar ik denk niet iets dat me bij zal blijven als een van de spraakmakende momenten van dit jaar hier in Rome. Grappig was het verhaal dat een kunstenaar vertelde die hier ook zit. Hij vertelde haar dat zijn project eigenlijk was begonnen op basis van een tentoonstelling van een of andere (overleden) nederlandse beeldhouwer die hij voorheen niet kende maar waarover hij wat had moeten schrijven. Waarop hem verteld werd dat zij die tentoonstelling geopend had en dat ze de kunstenaar ook niet gekend had, maar dat iedereen tegen haar had gezegd dat hij heel belangrijk was en dat ze zich er toen maar in had verdiept. Afin, net een gewoon mens dus. Tot logz
Miko Flohr, 22/10/2004