Zojuist heb ik clandestien een dag te vroeg mijn stek voor de komende maand betrokken in de kelder van het NIR. Ik heb een vierpersoons kamer in de kelder van het gebouw helemaal voor mezelf alleen. Sterker nog, ik heb de hele kelder voorlopig voor me alleen want na morgen komt daar over twee weken pas weer iemand. Na de afgelopen drukke dagen vond ik dat in ieder geval vanavond wel even zo rustig. Net lekkere worstjes gebraden en met wat sla opgegeten en ondertussen naar de teevee zitten kijken, ik voelde me net echt thuis. Op het moment is het Milan – Inter, het wordt live uitgezonden maar op betaaltv dus niet voor ons, ze hebben voor de arme italianen daar het volgende op gevonden: een talkshow met oude wijze mannetjes in een studio met live verbinding met het stadion waar een commentator naar de wedstrijd kijkt. Je ziet dus niets, behalve de tribunes, maar je hoort alles. Net stond ‘t nog 0-0; de supporters van Milan hebben zich uitgeleefd en een enorm spandoek geschilderd met een zeer levensechte opgestoken middelvinger waarmee ze vrolijk naar de overkant zwaaien. Nou ja, altijd beter dan ADO Den Haag, moet je maar denken. Overigens ben ik voetbaltechnisch natuurlijk bijzonder in mijn sas vandaag, pap.

Miko Flohr, 24/10/2004

Van nu.nl:

DEN HAAG – Het Koninklijk Huis staat voor komend jaar voor 95 miljoen euro in de boeken. Dat is 10 miljoen meer dan in de begrotingsstukken die rond prinsjesdag werden verspreid. Het verschil komt voor een belangrijk deel door de kosten van het zilveren jubileum, die daar niet in waren meegenomen. Die kosten komen op 8,4 miljoen, aldus waarnemend premier Zalm in een brief die maandag naar de Tweede Kamer gaat.

Het is niet duidelijk waarom het 25-jarig jubileum van koningin Beatrix niet was meegenomen in de begroting. Hetzelfde geldt voor de kosten van de Rijksvoorlichtingsdienst (135.000 euro) en overige personele kosten (850.000 euro).

De uitkeringen aan leden van het Koninklijk Huis (6,2 miljoen euro) vormen dus slechts een kleine minderheid van de totale kosten. Alleen al voor de beveiliging van de paleizen staat 32 miljoen euro. Dat is exclusief de persoonsbeveiliging die op 6,8 miljoen komt.

Miko Flohr, 23/10/2004

Met de onthulling van een gedenksteen is vandaag het jubileum afgesloten. De gedenksteen is een geschenk van de Vrienden van het Nederlands Instituut, waarvan ik er ook een ben. Iedereen is werkelijk hardstikke uitgeput, het zijn inspannende dagen geweest met veel indrukken. Gelukkig werd vandaag met name ook het personeel naar voren gehaald, d.w.z. het Italiaanse deel van de staf die alle rotklusjes mag opknappen. De afsluitende lunch was overdadig maar wel een beetje doods vanwege de vermoeidheid bij eenieder. Boven mij wordt nu de bibliotheek weer ingeruimd en klaargemaakt voor gebruik. De stoelen staan opgestapeld in de hal voor de gedenksteen, de vloer wordt geschrobt, de tafels weer op hun plaats gezet. Morgen kunnen we er weer tegenaan…

Miko Flohr,

Ik mag wat gaan bijbeunen! Via-via mag ik de geinteresseerden van een grote cruise-reis wat gaan vertellen over de watervoorziening van Pompeii, ongeveer een kwartiertje en dat vier keer voor verschillende groepen van ongeveer 30 man, erg leuk, ook wel eng, moet nog even iets leuks bedenken.

Miko Flohr,

Het laatste onderdeel van het drukke programma van vandaag was de opening van de tentoonstelling Wonderholland in de Mercati Traianei in het antieke hart van de stad. Het is een tentoonstelling van contemporaine Nederlandse kunst, o.m. Job Koelewijn, Cees Krijnen, Mark Manders, Hella Jongerius. Hier mochten we pas komen nadat de Koningin onder politieescorte was weggegaan, overigens duidelijk herkenbaar aan de familievlag op de auto. De Mercati Traianei is een antiek winkelcentrum aangelegd door Keizer Trajanus, er moest een halve heuvel voor afgegraven en een wijk voor afgebroken worden, maar dan heb je ook zo wat. Het is een ideale plaats voor tentoonstellingen, omdat de archeologische resten niet zo bijster interessant zijn, maar je wel overal onverwachte kanten op kan, het is een soort doolhof… Topstuk van de tentoonstelling was een enorm stuk groen hollands gras dat midden in de exedra van het forum van Trajanus was gelegd, een groene rechthoekige streep met op een paar plaatsen grote ronde uitsparingen waar dan marmeren zuiltrommels uitstaken. Het gras was zo nederlands dat de koeien node gemist werden. Nadat het donker werd werd de onderkant rood aangelicht, waardoor een soort italiaanse vlag ontstond: groen van het gras, wit van de rand van de bak, rood van de onderzijde. Ook leuk was een video van een man die een ronde kuil had gegraven en daar zelf in was gaan staan en af en toe door omhoog te springen net met zijn hoofd een stukje in beeld verscheen. Verder zat er ook een hoop onbegrijpelijke en acommunicatieve rotzooi tussen, maar de bijzondere omgeving maakte het toch een sfeervol en plezierig geheel.

Daarna nog snel wat gegeten met een paar lui in huisrestaurant l’Orso ’80, in de Via del Orso, overigens op nummer 37, doch sinds 1980 vermoeden wij. Je krijgt daar antipasti dalla casa, dat wil zeggen een enorme keus uit allerlei hapjes, vleesjes, kaasjes en groentetjes. Zelden zo veel gegeten als daar. Een tip voor iedereen die naar Rome gaat en beter kennis wil maken met de italiaanse voorgerechtencultuur. En niet eens heel duur.

Miko Flohr, 22/10/2004

De officiele viering van het Centenario begon om half negen met koffie en veel zenuwachtige koppies bij het personeel. Om kwart voor negen moest iedereen naar de zaal; toen iedereen zat, om negen uur, werden we kort toegesproken door Nathalie de Haan, een welkomstwoord met wat instructies; daarna kwam om 9:15 de koningin. Ze liep door een corridor naar voren, ongeveer twee meter van me vandaan. Het is grappig hoe sterk haar beeld is: ze ziet er precies uit als op TV, dat hebben ze erg knap gedaan. Na wat toespraken en een filmpje en een forum was het om half elf tijd voor een Brindisi, een aperitiefje, waarop Majesteit in een half uur 2 glazen dronk en met 30 mensen een geanimeerd gesprek hield. We stonden een paar meter ervanaf, maar ik moet zeggen dat het me eigenlijk niets deed, het is een gewone vrouw, met gewone kleren aan, heel veel armbandjes, een hoed die net niet paste bij haar jasje, schoenen gestoffeerd met dezelfde stof als het jasje, een soort sandalen die erg strak om haar enkels zaten. Ze maakte een professionele indruk door zo met iedereen geanimeerd te praten en er ook bij te lachen, heel losjes ging dat eigenlijk, het was een hele ontspannen atmosfeer in de ruimte, wellicht met name ook vanwege de manier waarop de staf van het N.I.R. met het hele gebeuren omging. Al met al leuk om eens meegemaakt te hebben, maar ik denk niet iets dat me bij zal blijven als een van de spraakmakende momenten van dit jaar hier in Rome. Grappig was het verhaal dat een kunstenaar vertelde die hier ook zit. Hij vertelde haar dat zijn project eigenlijk was begonnen op basis van een tentoonstelling van een of andere (overleden) nederlandse beeldhouwer die hij voorheen niet kende maar waarover hij wat had moeten schrijven. Waarop hem verteld werd dat zij die tentoonstelling geopend had en dat ze de kunstenaar ook niet gekend had, maar dat iedereen tegen haar had gezegd dat hij heel belangrijk was en dat ze zich er toen maar in had verdiept. Afin, net een gewoon mens dus. Tot logz

Miko Flohr,

Zul je net hebben op zo’n dag dat je met de bus MOET: vandaag is het sciopero (staking), dus ik heb alles moeten lopen… Normaal een reden om thuis te blijven, maar ja… Trix zie je ook niet elke dag.

Miko Flohr,

Gisteravond waren we dus bij la Diva Dolorosa. Vanaf het KNIR met een aantal een taxi gedeeld naar het auditorium (concertzaal). Het was in de op een na grootste zaal, we moesten om acht binnen zitten. Als gewone gasten zaten we op het balkon, overigens met het beste zicht van iedereen denk ik. Een hele heisa was het in de zaal beneden ons met al die ‘prominenten’, zoals de onvermijdelijke Steenbeek in haar te barokke en te strakke jurkje vanaf veertig meter genadeloos herkenbaar, en mevrouw De Waele die voor het jubileum ook over is gekomen. Het wachten was natuurlijk op de koningin. Er werd een heuse aankondiging gedaan dat het over een paar minuten zou beginnen en dat we na afloop moesten blijven zitten totdat de Koningin de zaal uit was. Natuurlijk iedereen opstaan toen ze binnenkwam, schijnt te horen. We hadden er goed zicht op, althans beter dan de mensen in de zaal beneden. Volgens bronnen heeft ze tijdens het eerste deel van de voorstelling voortdurend zitten praten, als enige, ik heb dat natuurlijk niet gezien.

De vorostelling zelf viel me eigenlijk tegen, ik weet niet zo waarom, maar het deed me niets. Ik vond de beelden en de muziek niet bij elkaar passen en het was ook moeilijk tegelijkertijd naar het orkest en de film te kijken. Het waren fragmenten van films uit de jaren ’10, lekker groezelig, maar de muziek was juist erg bombastisch, ik vind dat soort beelden altijd beter te combineren met lichtere muziek. Maar goed, het arrangement was natuurlijk zeer ingenieus en op sommige punten zag ik het verband ook wel, maar ze speelden ook niet altijd parallel had ik het idee. Overigens vond verder iedereen het geweldig, dus het zal wel aan mij liggen en mijn dedain jegens hoge cultuur :D.

Daarna nog wat gedronken in de stad en toen snel naar huis want vanmorgen moest ik al vroeg weer weg richting KNIR.

Miko Flohr,

Vanaf vanavond zit ik voor twee dagen in een ranzig hotel in de buurt van Termini, Hotel Ventura, ik ben er zo’n drie jaar geleden al eerder geweest, er is niets veranderd, nog steeds even hygienisch doch visueel volstrekt onaantrekkelijk en 60 euro per nacht… Nou ja, het is maar voor even en ik zal meer de hort op zijn dan daar. U hoort nog van ons.

Miko Flohr, 20/10/2004

Vandaag is hier een minicongres (convegno) naar aanleiding van de vertoning van Diva Dolorosa morgen. De ochtend zit er net op, het is nu lunch, maar ik ga niet meer terug want ik moet ook nog wat dingen regelen, zoals een slaapplaats voor vanavond. Het is nogal een heisa want de RAI is aan het filmen, er worden allerlei interviews afgenomen.

Vlak voor de pauze waren de regisseur en de componist aan het woord. Wat we gaan zien is een film die is samengesteld uit allerlei fragmenten van stomme films uit de jaren ’10-’20 met nieuw gecomponeerde muziek. Ik ben wel benieuwd, want ze lieten wat van die muziek horen en het klonk echt enorm GLADiator, voor mijn gevoel niet passend bij die oude beelden, maar goed, we wachten af, misschien juist wel…

Miko Flohr,